Մի դեղնափորիկ շարժում է ծառի ճյուղը և, դիրիժորի նման թևերը թափահարելով, ասես վարում թռչունների երգչախումբը:
Ես, ճիշտն ասած, երանի եմ տալիս Օնիկին. նա գոնե սիրտն ինձ մոտ բացում է, իսկ ես վառվում եմ առանց ծխի, ի՞նչ ասեմ, ինչպե՞ս բացեմ իմ սիրտը, երբ իմ սերը չունի որոշակի կերպարանք:
Ուռիների ոտքերը արծաթափայլ ջուրն է լվանում, իսկ կատարները՝ լուսաբացի կապույտ, թափանցիկ մշուշը. դող կա ծառերի տերևներին, ցող՝ կանաչներին, արևի փնջեր՝ բլրի վրա: